Το παρών βιβλίο αφορά την αληθινή ιστορία της ζωής του πατέρα μου, Δανιήλ Αβακιάν, και η οποία εξελίσσετε στην μικρή πόλη της Κατερίνης στα τέλη του ‘40. Ως ο τελευταίος γιος του Πέτρου Αβακιάν και της Σοφίας Ντουκμετσιάν, ο Δανιήλ αφιέρωσε το σύνολο της ζωής του στην αναστήλωση φυσικών αλλά και πνευματικών χαλασμάτων. Οι προσπάθειες του αφορούσαν την μεταγενέστερη εποχή και τη εγκατάσταση της οικογένειας του στην Ελλάδα εξαιτίας της Γενοκτονίας των Αρμενίων. Οι γονείς του διωχτήκαν βάναυσα αφήνοντας όλα τα υπάρχοντα τους στην Τουρκία. Με αφηγηματικό τρόπο το βιβλίο παρουσιάζει την εξέλιξη της ζωής ενός ανθρώπου που δεν φοβήθηκε να κοιτάξει την Άβυσσο κατάματα. Η αφηγηματική ανασκόπηση της ζωής του παρουσιάζεται με ύφος γλαφυρό. Στόχο έχει να αναδείξει τις ευαίσθητες ατομικές διαδικασίες που αφορούν την ατομική συνείδηση και αφορούν το πέρασμα του ανθρώπου να συντάξει μία αφήγηση μέσα από το φωτεινό μεσοδιάστημα της ζωής. Το μήνυμα του συγγραφέα είναι πως η ανθρώπινη ανάγκη για δημιουργία και όταν πηγάζει από την υπαρξιακή λεβεντιά δεν εθελοτυφλεί μπροστά στους περιορισμούς της ζωής αλλά αντρειώνεται. Η ζωή του Δανιήλ ήταν, είναι και θα είναι παράδειγμα πως η ανθρώπινη αρετή περιέχει μία αυτόνομη και ανεξήγητη δύναμη. Εκδηλώνεται με την εσωτερική καλλιέργεια του εαυτού και την επιθυμία να αντικρίσει τους περιορισμούς των καταστάσεων και να εργαστεί με θάρρος και αγάπη μέσα από αυτές.